Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Κλαούντια Καρντινάλε: Δεν γδύθηκα ποτέ μπροστά στην κάμερα!

Καπνίζει αρειμανίως, γελά με την ψυχή της, σηκώνεται κάθε τόσο να αναπαραστήσει κάτι που αφηγείται.
Στα 74 της, η Κλαούντια Καρντινάλε, η πιο πολυεθνική σταρ της γενιάς της, παραμένει και μία από τις πιο δραστήριες και ορεξάτες κι ας μετρά 55 χρόνια κινηματογραφικής καριέρας. Τη συναντήσαμε στο Παρίσι, στο πλαίσιο της ετήσιας εκδήλωσης της Unifrance «Ραντεβού με το Γαλλικό Σινεμά», με αφορμή τη νέα της πρωταγωνιστική δουλειά στο δράμα εποχής
«Ο Γκέμπο και η σκιά», του ακούραστου, κόντρα σε κάθε νόμο της φύσης, υπέργηρου Πορτογάλου Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα;

Γνωριζόσασταν ήδη; Οχι, δεν τον είχα ποτέ συναντήσει. Είναι αστεία ιστορία. Ημουν στο Φεστιβάλ Βενετίας πριν από λίγα χρόνια, όπου γινόταν μια τιμητική εκδήλωση για ηθοποιούς. Ο Ολιβέιρα ανέβηκε στη σκηνή για να απονείμει κάποια διάκριση και είπε, ανάμεσα σε άλλα, πως η αγαπημένη του ηθοποιός ήμουν εγώ. Του έστειλα λοιπόν ένα ραβασάκι μετά για να τον ευχαριστήσω. Αυτό ήταν. Υστερα από λίγο καιρό μού έστειλε το σενάριο του «Ο Γκέμπο και η σκιά».

Η Κλαούντια Καρντινάλε με τον Αλέν Ντελόν στο βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών δράμα εποχής «Ο γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι, με τον οποίο είχε προηγουμένως δουλέψει στο «Ο Ρόκο και τ' αδέ
Η Κλαούντια Καρντινάλε με τον Αλέν Ντελόν στο βραβευμένο με τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών δράμα εποχής «Ο γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι, με τον οποίο είχε προηγουμένως δουλέψει στο «Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του».
Πώς ήταν να δουλεύετε με τον γηραιότερο εν ενεργεία σκηνοθέτη του πλανήτη;
Απίθανος τύπος, απίθανη ενέργεια. Εκατόν τεσσάρων χρονών, κι ερχόταν κάθε πρωί στο γύρισμα ύστερα από… κολύμπι! Οσο για την ίδια τη δουλειά, το φοβερό είναι πως μας άφησε τελείως ελεύθερους. Για να διαλέξω αυτούς τους ηθοποιούς θα πει πως πιστεύω σ’ αυτούς απόλυτα, είπε. Μου άρεσε πολύ και η διαδικασία του γυρίσματος. Είκοσι πέντε μέρες λίγο έξω από το Παρίσι, σ’ ένα σπίτι φτωχικό, που φωτίζεται μόνο με κεριά. Σταθερά πλάνα, σαν να ήμασταν σε θεατρικό. Μου 
φάνηκε πολύ αληθινό.

Η ηθοποιός με τον Μπαρτ Λάνκαστερ σε σκηνή από το γουέστερν του Ρίτσαρντ Μπρουκς «Οι επαγγελματίες»
Η ηθοποιός με τον Μπαρτ Λάνκαστερ σε σκηνή από το γουέστερν του Ρίτσαρντ Μπρουκς «Οι επαγγελματίες»
Το θεατρικό έργο όπου βασίστηκε το φιλμ το γνωρίζατε;
Οχι, αλλά το αγάπησα μόλις διάβασα το σενάριο. Οπως αγάπησα και τον ρόλο μου, μιας μητέρας που περιμένει διαρκώς την επιστροφή του γιου της κλαίγοντας και αγνοώντας την αλήθεια, την οποία της κρύβει ο σύζυγός της.
Εναν παρόμοιο ρόλο, της θρηνούσας μητέρας, είχατε και στο αξέχαστο «La storia» του Λουίτζι Κομεντσίνι…
Δεν γδύθηκα ποτέ μπροστά στην κάμερα

Ναι… υπέροχη εμπειρία… Ημουν πολύ τυχερή γιατί είχα το προνόμιο να δουλέψω με τους καλύτερους σκηνοθέτες. Με μετρ που με δίδαξαν από την αρχή κιόλας της καριέρας μου. Πιέτρο Τζέρμι, Μάουρο Μπολονίνι, Μονιτσέλι, Βισκόντι, Φελίνι… Ιταλία στην αρχή, αλλά μετά σε όλο τον κόσμο, με πάρα πολλούς σκηνοθέτες. Μου φαίνεται απίστευτο που έχω φθάσει τώρα τις 135 ταινίες!

Εκατόν τριάντα πέντε ταινίες δεν είναι πάρα πολλές για μια γυναίκα που αντιστάθηκε στην αρχή στο να γίνει ηθοποιός;
Νομίζω πως αν έλεγα ναι εξαρχής, ίσως να μην ήμουν τώρα εδώ. Είναι όπως με τους άντρες που σε κυνηγούν: ποτέ να μη λες αμέσως το ναι! Πράγματι, ποτέ μου δεν είχα σκεφθεί πως θα μπορούσα να γίνω ηθοποιός. Μου το πρότειναν διαρκώς, αρνιόμουν πάντα, κι όλοι αντιδρούσαν χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.

«Μια γυναίκα που γερνά είναι πιο δύσκολο να βρει δουλειά», λέει η Κλαούντια Καρντινάλε
«Μια γυναίκα που γερνά είναι πιο δύσκολο να βρει δουλειά», λέει η Κλαούντια Καρντινάλε
Και πώς γίνατε τελικά;
Εντελώς τυχαία. Είχα κερδίσει τον διαγωνισμό της πιο όμορφης Ιταλίδας στην Τυνησία και το πρώτο βραβείο ήταν ένα ταξίδι στη Βενετία, στη διάρκεια του φεστιβάλ. Πήγα με τη μητέρα μου, βγήκα στην παραλία με το μπικίνι μου για μπάνιο -σε μια εποχή που το μπικίνι ήταν σχεδόν άγνωστο στους Ιταλούς- και να σου γύρω μου οι παπαράτσι με τις φωτογραφικές μηχανές. Μα τι θέλουν τούτοι εδώ!; Με πλησιάζει κι ένας παραγωγός, μου λέει να κάνω σινεμά! Δεν θα ‘σαι στα καλά σου! Στο αεροπλάνο της επιστροφής βλέπω τη φωτογραφία μου: «Το κορίτσι που αρνείται να κάνει σινεμά». Υστερα, στην Τυνησία, παραγωγοί έστελναν διαρκώς τηλεγραφήματα στον μπαμπά μου ζητώντας με για ταινίες. Τελικά ενέδωσα. Αυτό ήταν όλο. Ενα ατύχημα!

Γεννηθήκατε στην Τυνησία από Σικελούς γονείς, αλλά είστε γαλλοτραφής και ζείτε στο Παρίσι πάνω από μισό αιώνα. Νιώσατε ποτέ διχασμένη ανάμεσα στις εθνικές σας ταυτότητες;
Ποτέ. Ισως γιατί, παραδόξως, νιώθω πιο κοντά στην αφρικανική πλευρά μου, που είναι νομαδική! Οι προπαππούδες μου ήταν Σικελοί ναυπηγοί κι ο πατέρας μου, νέος ακόμη, είπε να εγκατασταθεί στην Γκουλέτ, στη βόρεια Τυνησία, που είναι πολύ κοντά στη Σικελία και είχε τότε μεγάλο σικελικό πληθυσμό, για να στήσει το δικό του ναυπηγείο. Γεννήθηκα εκεί αλλά είχα κουλτούρα και παιδεία εντελώς γαλλική, καθότι μιλάμε για γαλλικό προτεκτοράτο. Εζησα στην Τυνησία μέχρι να τελειώσω το λύκειο, 18 χρονών, όταν άρχισα να κάνω σινεμά στην Ιταλία. Και χωρίς να ξέρω λέξη ιταλικά.
Και πώς παίζατε στα ιταλικά; 

Γαλλικά μιλούσα και με ντουμπλάρανε. Στις πρώτες μου ταινίες, με τον Τζέρμι και τον Μπολονίνι, μιλούσα γαλλικά, με ντουμπλάρανε στα ιταλικά. Στις επόμενες μιλούσα μεν ιταλικά, που τα είχα μάθει πια, αλλά στους παραγωγούς δεν άρεσε που είχα γαλλική προφορά, οπότε πάλι με ντουμπλάρανε. Ηταν μονάχα μετά το 1962, με τον «Γατόπαρδο» και το «8 1/2», που βρήκα επιτέλους τη φωνή μου. Αυτές οι δύο, άλλωστε, ήταν και οι ταινίες που μου άνοιξαν τις πόρτες.

Και μετά, Γαλλία, Αγγλία, Χόλιγουντ…
Ω, βέβαια… Ενεργοποιήθηκε για τα καλά η νομαδική μου πλευρά. Και πού δεν πήγα. Αυστραλία, Ρωσία, Βραζιλία, ακόμα και Ανταρκτική. Και εξακολουθώ. Μονάχα πέρυσι πήγα στη Λατινική Αμερική, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στη Γερμανία, στη Ρωσία. Λατρεύω τα ταξίδια, μου αρέσει να δουλεύω παντού. Μου είναι επίσης ενδιαφέρον να γνωρίζω ανθρώπους, άλλους πολιτισμούς. Μου αρέσει αυτή η μείξη διά της επικοινωνίας.
Πράγμα περίεργο για έναν άνθρωπο που στα παιδικά του χρόνια δεν μιλούσε καθόλου!
Α, ναι. Από κάποιο ιατρικό πρόβλημα, σπάνια χρησιμοποιούσα τις φωνητικές μου χορδές ως παιδί. Αλλωστε, τι να πω ως αγοροκόριτσο που έκανε παρέα μόνο με αγόρια…

Γιατί μόνο με αγόρια;
Γιατί ήθελα να αποδείξω πως η γυναίκα είναι πάντα πιο δυνατή!
Ισως γι’ αυτό και να δραστηριοποιηθήκατε στον χώρο υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών…
Πιθανόν. Πάνε 20 χρόνια σχεδόν που είμαι στην UNESCO. Οχι μόνο για τα δικαιώματα των γυναικών, αλλά και για τη φύση, τα παιδιά της Καμπότζης και άλλους σκοπούς. Συναντιόμαστε μία φορά τον χρόνο και συντονίζουμε τις δράσεις μας. Ημουν πρόσφατα και στην Αβινιόν, όπου επίσης βρισκόμαστε ετησίως για τα δικαιώματα ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης ιδεών.

Η νοσταλγία και οι παλιοί φίλοι:
Μιλάω συχνά με τον Ντελόν και την Μπαρντό
Είστε από τις λιγοστές ηθοποιούς που δεν δέχτηκαν ποτέ να γδυθούν επί της οθόνης…
Ναι, δεν μου αρέσει. Πάντα πίστευα πως είναι πολύ πιο ερωτικό το να φαντάζεται από το να βλέπεις. Και πάντα αρνιόμουν να γδυθώ, κι ας μου το ζητούσαν συνεχώς. Είναι αστείο, όταν γυρίζαμε το γουέστερν «Οι επαγγελματίες» με τον Ρίτσαρντ Μπρουκς, υπήρχε μια σκηνή όπου έπρεπε να ανοίξω το πουκάμισό μου και να δείξω τη γύμνια μου στον Μπαρτ Λάνκαστερ. Λοιπόν, μου έλεγαν όλοι πως πρέπει όντως να είμαι γυμνή για να είναι φυσική η σκηνή, το ίδιο περίμενε και ο Μπαρτ. Γυρίζουμε, έρχεται, ανοίγω το πουκάμισο, κι από κάτω έχω φορέσει ρόμπα! Δεν έχω κάνει αυτό που μου ζητήθηκε, αλλά η έκπληξη του Μπαρτ είναι η ίδια όπως και αν ήμουν γυμνή! Οπότε η σκηνή πέτυχε έτσι κι αλλιώς!

Υστερα από τόσα χρόνια, τι είναι τελικά εκείνο που σας ελκύει περισσότερο στην ηθοποιία;
Το να μεταμορφώνεσαι μπροστά στον φακό, να γίνεσαι ένας άλλος άνθρωπος. Αλλά για να το αντέξεις αυτό επί σειράν ετών θέλει εσωτερική δύναμη. Διαφορετικά, μπορεί πολύ εύκολα να χάσεις την προσωπικότητά σου.

Υπάρχει κάτι που να επιθυμείτε από τα παλιά σας χρόνια στο σινεμά; Οχι, δεν υπήρξα ποτέ νοσταλγός. Ισως πότε πότε να μου λείπουν κάποια φιλικά από τον χώρο πρόσωπα. Κι από αυτά, με πολλά συνεχίζουμε να είμαστε σε επαφή. Μιλάω πολύ συχνά με τον Αλέν Ντελόν. Οπως και με τον Μπελμοντό και την Μπριζίτ Μπαρντό.
Κάτι για το οποίο μετανιώνετε;
Για τίποτα δεν μετανιώνω. Πάντα λέω πως ήμουν τυχερή που εμφανίστηκα στο σινεμά την κατάλληλη στιγμή. Αλλωστε, ως Ανατολίτισσα που είμαι, δεν μπορώ παρά να πιστεύω πως αυτή ήταν η μοίρα μου, πως όλα είναι γραμμένα.

Η γυναίκα στο σινεμά
«Είμαι 74 χρόνων και δεν έχω κάνει λίφτινγκ»
Πόσο πιο εύκολο ή δύσκολο είναι σήμερα για μια γυναίκα να δουλέψει στον κινηματογράφο σε σχέση με τη δεκαετία του ’60, ας πούμε;
Δεν ξέρω. Εχω την τύχη να συνεχίζω να δουλεύω, παρότι είμαι ήδη 74 χρόνων και δεν έχω κάνει ποτέ λίφτινγκ. Από μικρή, εξάλλου, έλεγα πως δεν πρέπει να το βάζεις κάτω, πως όταν θέλεις, μπορείς. Βέβαια, για τις ηθοποιούς εν γένει, ίσως τα πράγματα να ήταν πιο εύκολα το ’60, γιατί ήταν η δεκαετία της αμφισβήτησης, της επανάστασης, της οριστικής χειραφέτησης. Πάντως ανδροκρατία υπήρχε πάντα. Μια γυναίκα που γερνά είναι πάντα πολύ πιο δύσκολο να βρει δουλειά από ό,τι ένας άντρας που γερνά. Το σημαντικό όμως δεν είναι η ομορφιά. Είναι το τι μπορείς να δώσεις, να μεταφέρεις στον θεατή.

Η νέα ταινία
Οικογενειακή τραγωδία
Βασισμένο σ’ ένα θεατρικό δράμα του Ραούλ Μπραντάο, η νέα ταινία του Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα «Ο Γκέμπο και η σκιά» εκτυλίσσεται σ’ ένα φτωχό πορτουγέζικο σπιτικό του 19ου αιώνα και ξεδιπλώνει την τραγωδία μιας οικογένειας που περιμένει απεγνωσμένα την επιστροφή του άσωτου γιου της. Η Κλαούντια Καρντινάλε υποδύεται την θρηνούσα μάνα, έχοντας στο πλευρό της δύο επίσης βετεράνους Γάλλους ηθοποιούς, τον Μισέλ Λονσντάλ και τη Ζαν Μορό.


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ
ethnos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...